CACT E-STUDIO
Αιωρήσεις
Με τις Αιωρήσεις ο Ξενοφών Μπήτσικας (γεννημένος το 1963) επιβεβαιώνει την ποιότητα της ζωγραφικής του γλώσσας, μεγιστοποιεί τη δύναμη των συμβόλων του, σε μια αλλοτριωμένη και ισοπεδωτική εποχή, όπου ο άνθρωπος έχει χάσει τις σταθερές του, ανελίσσει την προσωπική του έρευνα, διερευνά νέες δυνατότητες απεικόνισης και νέες ποιότητες αφήγησης, προτάσσει μια διαφορετική αντίληψη θέασης και ερμηνείας, έρχεται να μιλήσει για την εχθρικότητα, τη δυσαρμονία, την εφιαλτική αποξένωση της ανθρώπινης κατάστασης, για όλα εκείνα που διαισθάνεται και βιώνει πέρα από το ορατό. Συνθέσεις δραματικές και δυνατές, πυρετικές, ευαίσθητες και ακέραιες, που αντανακλούν έναν εσωτερικό τρόπο βίωσης της πραγματικότητας, έναν ιδιαίτερο ψυχισμό. Πρόκειται για έργα μιας, ήδη, κατακτημένης ωριμότητας, τα οποία αναδύουν συγκίνηση και αλήθεια, συνιστούν αυτόνομα εικαστικά γεγονότα και συμπαγείς αφηγήσεις πολλαπλών αναγνώσεων και αναφορών. Η ασκημένη όραση, η σχεδιαστική οξύτητα, η εικονοπλαστική δεινότητα, η ένταση και η βιαιότητα της χειρονομίας, η τεχνική δεξιοτεχνία και, ταυτόχρονα, η πνευματική συγκρότηση και η ψυχική ευρύτητα του Μπήτσικα, στις συνθέσεις των Αιωρήσεων, κορυφώνονται, με μια γραφή σύγχρονη και δυναμική, διεισδυτική, πρωτότυπη και στοχαστική.
Η πλαστικότητα των σχημάτων, το φως, οι τονικές διαβαθμίσεις των γκρίζων, η επεξεργασία της φόρμας με την τεχνική της επίθεσης και της αποκοπής, η εννοιολογική χρήση του κολάζ, η καταλυτική αντιπαράθεση του άσπρου με το μαύρο, η εξπρεσιονιστική ένταση, η αντιμετώπιση της σχέσης μορφής-χώρου, μ’ έναν αξιοσημείωτα λιτό και υπαινικτικό τρόπο, συμβάλλουν στην υποβλητική ατμόσφαιρα των θεμάτων, που φορτίζονται από την εμφαντική σημασία που τους αποδίδει και τον τρόπο με τον οποίον τα επεξεργάζεται. Στις Αιωρήσεις, οι αναζητήσεις του Μπήτσικα σχετικά με την έννοια του ορίου και της διάρρηξής του, της διαφάνειας, των πολλαπλών επιπέδων και της εναλλαγής τους, της υπέρθεσης και της απόκρυψης, εμφανίζονται και κυριαρχούν ξανά, όπως και στις προηγούμενες ενότητες δουλειάς του. Πρόκειται για συνθέσεις μικτής τεχνικής (κάρβουνο, ακρυλικό, κολάζ) που αναπτύσσονται στις τρεις διαστάσεις και λειτουργούν στα όρια της ζωγραφικής και της εγκατάστασης στον χώρο, έτσι ώστε η στατική θέση του παρατηρητή να αντικαθίσταται με εκείνη της οπτικής παράλλαξης.
Η εξοικείωση με τη μεγάλη παράδοση της ευρωπαϊκής ζωγραφικής αποτελεί για τον δημιουργό γόνιμο μάθημα και εμπειρία, διαμορφώνοντας καθοριστικά τα πλαίσια μέσα στα οποία κινείται η δουλειά του. Στις Αιωρήσεις, η αναφορά και η οικειοποίηση εικόνων και μορφών από τις συνθέσεις (όπως εκείνες της ενότητας της Νεκρής τάξης) του Tadeusz Kantor είναι άμεση. Ο άνθρωπος συνεχίζει να είναι ο άξονας αναφοράς της ζωγραφικής του Μπήτσικα. Το σώμα εμφανίζεται να αιωρείται στην αμφίσημη και φασματική αποκάλυψή του σαν εαυτός και σαν «άλλος», εκτεθειμένο και μοναχικό, σιωπηλό και τραυματισμένο, πάσχον, ανυπεράσπιστο και στρεβλωμένο, αντιμέτωπο με την αγωνία του θανάτου και μιας αναπόδραστης μοίρας, της πτώσης, της απώλειας και της συντριβής, μετέωρο σε μια εύθραυστη και επισφαλή ισορροπία, σε εσωτερικά ελλειπτικά, σημαίνοντα και αποσπασματικά, σε στιγμές παγωμένες στον χώρο και τον χρόνο. Ο τίτλος της συγκεκριμένης ενότητας παραπέμπει στη συνθήκη του κενού, της εξάρτησης, της αβεβαιότητας και της αποπλαισιοποίησης της ανθρώπινης συνθήκης. Σε ευθεία αντιστοιχία με ψυχικές καταστάσεις, στην πορεία φανέρωσης ενός κρυμμένου νοήματος, ο ζωγράφος παρουσιάζει έναν κόσμο σε ταραχή, έναν ενδιάμεσο κόσμο, τη σκηνή ενός φανταστικού θεάτρου της ανθρώπινης ζωής. Οι συνθέσεις του, ωστόσο, δεν στερούνται λυρικής διάθεσης, κατασκευαστικής γοητείας και ρομαντικού αισθήματος που, σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί να γίνει ακραίο και απρόβλεπτο, καυστικό και ανατρεπτικό.
