Εργαστήριο με τους Sherry Millner - Ernest Larsen
Cinematic Ammunition: The Visual Impact of Global Unrest
(Κινηματογραφικά Πυρομαχικά: Οι Οπτικές Επιπτώσεις της Παγκόσμιας Αναταραχής)
Χώρος: Πατάρι ΚΣΤΘ, Αποθήκη Β1
Ημέρες: Σάββατα 31/01, 07/02, 14/02
Ώρα: 16:00
Το εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί στα αγγλικά
Συνολικό κόστος συμμετοχής για όλο τον κύκλο των 3 συναντήσεων: 10 ευρώ (5 ευρώ η μεμονωμένη συμμετοχή)
Το διάστημα από 31 Ιανουαρίου έως 14 Φεβρουαρίου θα παρουσιάζονται παράλληλα στο ΚΣΤΘ, στο πατάρι της Αποθήκης Β1, έργα βίντεο των Sherry Millner - Ernest Larsen, που διαγράφουν την πορεία τους χρονολογικά και ιδεολογικά.
To Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης φιλοξενεί στο πατάρι του μια σειρά 3 εργαστηρίων με τον τίτλο Cinematic Ammunition: The Visual Impact of Global Unrest
(Κινηματογραφικά Πυρομαχικά: Οι Οπτικές Επιπτώσεις της Παγκόσμιας Αναταραχής), που θα πραγματοποιήσουν η Sherry Millner και ο Ernest Larsen.
Η σειρά αυτή είναι δομημένη ως ένα είδος εργαστηρίου συζήτησης με σκοπό να διερευνήσει τους σπινθήρες, αλλά και τα βαθύτερα αίτια των ιστορικά πρωτοφανών παγκόσμιων ζητημάτων που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια, καθώς και παραδείγματα εφαρμογής άμεσης και αδιαμεσολάβητης συμμετοχικής δημοκρατίας. Εστιάζει την προσοχή στη δυναμική μιας συγκεκριμένης διάστασης της δημοκρατίας, στο παγκόσμιο ξέσπασμα δυσαρέσκειας και δυσπιστίας στην πολιτική των ΜΜΕ παγκοσμίως, εθνικά, όσο και τοπικά.
Σκοπός του εργαστηρίου (του οποίου η δομή θα βασιστεί στη συμμετοχή του κοινού) είναι να διερευνήσει:
- τις πολύπλοκες σχέσεις των ανθρώπων του περιθωρίου με τα κέντρα εξουσίας
- την κατάσταση του μη – πολίτη, του πρόσφυγα/μετανάστη, οπουδήποτε στον κόσμο
- τη δυνατότητα και τους τρόπους αντίδρασης που μπορεί να έχουν οι πολίτες σε απρόβλεπτες στιγμές της κρίσης ή ανάγκης. Πώς οι άνθρωποι δραματοποιούν τα δεινά τους, προκειμένου να κερδίσουν την προσοχή -ακόμη και παροδικά;
- ζητήματα διατήρησης της κοινωνικής «τάξης», όπως η λειτουργία της αστυνομίας, η άσκηση νόμιμης βίας κ.ά.
- οι εντάσεις μεταξύ πολιτικών ομάδων και κατηγοριών και η ουσία των ανθρώπινων δικαιωμάτων
- η σημασία της ιστορίας και της μνήμης στο πλαίσιο αιφνίδιων αναταραχών. Είναι οι κοινωνίες καταδικασμένες να επαναλάβουν τα ίδια λάθη;
Τα φιλμ στα οποία θα βασιστεί το εργαστήριο:
Σκουπίδια (Newsreel, ΗΠΑ, 1968, 10 λεπτά)
Μια ριζοσπαστική κολεκτίβα καταγράφει τη συλλογική δράση υποστήριξης στην απεργία των εργαζομένων καθαριότητας της Νέας Υόρκης. Η ομάδα αναρχικών “Up Against the Wall, Motherfuckers” μετέφερε τα σκουπίδια του Lower East Side του Μανχάταν, στο τότε εξέχον σύμβολο της υψηλής κουλτούρας, το Lincoln Center και πετάξε σκουπίδια στα μαρμάρινα σκαλοπάτια του κτηρίου, μπροστά στα εμβρόντητα βλέμματα της αστυνομίας και των πατρώνων της όπερας. Ταυτόχρονα, και με παράταιρη μουσική υπόκρουση, η ομάδα αναλύει τη δράση, κινητοποιώντας μια σπάνια εμπειρία θεωρίας και πρακτικής ως ενιαία διαδικασία.
Ausfegen (JurgenBoch / Joseph Beuys, Γερμανία, 1972, 26 λεπτά)
Στη διαδήλωση της Πρωτομαγιάς στην Karl Marx Strasse του Βερολίνου, ο καλλιτέχνης/δασκάλος Joseph Beuys και δύο φοιτητές του σαρώνουν στο πέρασμά τους τα σκουπίδια που απέμειναν πίσω. Χρησιμοποιούν σκούπες με κόκκινο χρώμα, ως σύμβολο αλληλεγγύης στους διαδηλωτές, τους εργαζόμενους και την αστική οικολογία. Αυτή η περφόρμανς επισταμένης εργασίας (στην πρωτεύουσα της κομμουνιστικής Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας), λειτουργεί ως ένα σαφές επιτελεστικό εγχείρημα για τον εκδημοκρατισμό της τέχνης -και εντέλει το ίδιο το μάζεμα των σκουπιδιών ανάγεται σε τέχνη.
Η Γη Ανήκει σε Αυτούς που τη Δουλεύουν (Chiapas Media Project, Μεξικό, 2005, 15 λεπτά)
Προϊόν συλλογικής εργασίας, η ταινία αυτή παρουσιάζει λεπτομερώς την έντονη αντιπαράθεση μεταξύ μασκοφόρων Ζαπατίστας, που καλλιεργούσαν ανεκμετάλλευτες γεωργικές εκτάσεις και ομοσπονδιακών-κρατικών αξιωματούχων, που σχεδίαζεν πρόγραμμα οικοτουριστικής ανάπτυξης. Η περίτεχνη ευγένεια και των δυο πλευρών δεν αποκρύπτει ποτέ όσα διακυβεύονται στην αντιπαράθεση αυτή.
Under Underground (Viera Cakanyova, Τσεχική Δημοκρατία, 2006, 18 λεπτά)
Mια ανέκφραστη εξερεύνηση της σχέσης μεταξύ του υπόγειου και του «υπέργειου» στο πλαίσιο της καθημερινής ζωής στη μετα-κομμουνιστική Τσεχία. Δεκάδες υπόγεια καταφύγια είχαν δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια του κομμουνιστικού καθεστώτος κοντά στην Πράγα, που σήμερα έχουν εγκαταλειφθεί. Η ταινία ακολουθεί έναν από τους νέους επιστάτες, ένα φοιτητή βιολογίας. Τρεις ακόμη άνθρωποι μιλάνε για την εμπειρία τους: ένας αρχιτέκτονας πολλών καταφυγίων, ένας κινηματογραφιστής που ποτέ δεν έκανε μια ταινία, μια τραγουδίστρια που ουδέποτε συναίνεσε να ηχογραφηθεί η μουσική της. Όπως ο Bartleby τoυ Melville, όλοι τους «θα προτιμούσαν να μην".
H Tροφική Aλυσίδα (Ariella Azoulay, Ισραήλ / ΗΠΑ, 2002, 17 λεπτά)
Μια ευρηματική διερεύνηση του ερωτήματος: «υπάρχει πείνα στην Παλαιστίνη;» οδηγεί σε ένα ανησυχητικό συμπέρασμα: ισραηλινός στρατός και κυβέρνηση τρέφονται από τον ανθρωπιστικό λόγο και από ιδέες που στηρίζουν άμεσα τη συνεχιζόμενη επιθετικότητα τους κατά της Παλαιστίνης. Στο τέλος του τίτλου της ταινίας υπάρχει μια «ατσάλινη» ειρωνεία.
HEZREALLAH (Yann Beauvaois, Γαλλία, 2006, 1 λεπτό)
Η σιωπηρή έκρηξη ενός κείμενου, λέξεις μαζί σε αγγλικά και γαλλικά σε αυτοκαταστροφικό σημείο, πτήση σε έναν γυαλιστερό ψηφιακό χάρτη στην οθόνη στοχεύσης ενός πολεμικού αεροπλάνου. Αυτό το γεμάτο ένταση φιλμ διάρκειας 48 δευτερόλεπτων, με ολοφάνερα ίχνη Λετριστικής / Καταστασιακής αδιαλλαξίας, έγινε κατά τη διάρκεια του Πόλεμου στο Λιβάνο, το 2006.
Απελευθερωτικό Κίνημα Ιρανών Γυναικών, Έτος Μηδέν (Iranian Women & Women of the Political & Psychoanalytical Group, Ιράν / Γαλλία, 1979 12:30 λεπτά)
Η καταγραφή μιας μαχητικής διαδήλωσης γυναικών στους δρόμους της Τεχεράνης, εν μέσω της επανάστασης του Χομεϊνί, καταρρίπτει τη συνήθη αντίληψη που θέλει τις γυναίκες στο Ιράν να είναι άβουλες και παθητικές υποστηρίκτριες της παράδοσης. Η παραγωγή προέκυψε από τη συνεργασία γυναικών του Ιράν και της Γαλλίας, ενώ επίσης εμφανίζεται η φεμινίστρια Kate Millett από τις ΗΠΑ.
Τι Δίδαξε ο Farocki (Jill Godmilow, ΗΠΑ, 1997, 30 λεπτά)
Μια νέα έκδοση της ταινίας του Haroun Farocki, «Άσβεστη Φωτιά» (1969), μια μπρεχτική μελαγχολική έρευνα -χρησιμοποιώντας αναπαραστάσεις- σχετικά με την ανάπτυξη των Napalm Β από την Dow Chemical κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ. Είναι έγχρωμη και στα αγγλικά (και όχι ασπρόμαυρη και στα γερμανικά). Η παθιασμένη εισαγωγή και ο επίλογος του Godmilow κριτικάρουν το συμβατικό ντοκιμαντέρ ως «πορνογραφία του πραγματικού», σε αντιδιαστολή με την εξαιρετική τεχνική του Farocki, κι ενώ παραμένουν ακόμη ανοιχτά ερωτήματα για τα εγκλήματα πολέμου πολλών αμερικανικών εταιριών.
Ρέκβιεμ για το Μ (Kiri Dalena, Φιλιππίνες, το 2010, 8 λεπτά)
Το πρωί της 23ης Νοεμβρίου του 2009, στην επαρχία Maguindanao του νησιού Mindanao (Φιλιππίνες), 58 άνθρωποι σφαγιάστηκαν, καθώς πήγαιναν να καταθέσουν πιστοποιητικά υποψηφιότητας για τη δημαρχεία. Μεταξύ αυτών που δολοφονήθηκαν (από μια συμμορία που υποστήριζε τον υπάρχοντα δήμαρχο) βρίσκονταν τουλάχιστον 34 δημοσιογράφοι, καθιστώντας το συμβάν αυτό το πλέον θανατηφόρο στην ιστορία της δημοσιογραφίας. Μέσα από στιγμιότυπα και σκηνές από τις κηδείες, η ταινία παίζει με την ανάγκη να γυρίσει ο χρόνος πίσω, προτού ξεκινήσει η τραγωδία αυτή· και με την απαράμιλλη πλαστικότητα των κινηματογραφικών τεχνικών, αντιστρέφει το χρόνο.
Le Glas: Προαναγγελία θανάτου (Rene Vautier, Γαλλία/Αλγερία, 1964, 5 λεπτά)
Γυρισμένο με αφορμή την πρόσκληση του «Κόμματος για την Ενότητα» στη Ζιμπάμπουε της Αφρικής, παρακολουθούμε τρεις επαναστάτες που θα απαγχονιστούν από τον πρωθυπουργό Ian Smith της Ροδεσίας. Με την αφήγηση του Djibril Diop Mambety το φιλμ μετατρέπεται σε ένα οπτικό ποίημα.
Η Διαδρομή (Chen Chieh-Jen, Ταϊβάν, 2006, 14 λεπτά)
Μέσα στην αποπνικτική ζέστη οι λιμενεργάτες της Ταϊβάν εισβάλλουν σε μια αποβάθρα και, χορεύοντας, συμμετέχουν επίσημα με τη σειρά τους σε μια παγκόσμια διαμαρτυρία του κλάδου των λιμενεργατών, η οποία είχε απαγορευτεί από την κυβέρνηση της Ταϊβάν. Σκοπός τους (όπως κι ένα σύνθημα σε πλακάτ αναφέρει) «Η Επαναφορά στο Μέλλον» για τους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο.
Η Ομιλία της Queen Mother Moore στη φυλακή Greenhaven (People’s Communication Network, ΗΠΑ 1973, 17 λεπτά)
Η αναμετάδοση από την ημέρα κοινοτικού επισκεπτηρίου σε μια ομοσπονδιακή φυλακή, όπου η 75χρονη Αφροαμερικανή ακτιβίστρια υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων, Queen Mother Moore, μίλησε προς τους νέους άνδρες κρατουμένους και τις οικογένειές τους -που ήταν σχεδόν όλοι τους μαύροι.
«Δεν μπορείτε να κλέψετε τους λευκούς, επειδή, ό, τι έχουν, έχει κλαπεί από εσάς»
Απογραφή (Zelimir Zilnik, Γερμανία, 1972, 10 λεπτά)
Κάθε ένας από τους ενοίκους μιας πολυκατοικία στο Μόναχο που κατεβαίνει τις σκάλες, συστήνεται εν συντομία στην κάμερα, και συνεχίζει να κατεβαίνει. Όλοι -εκτός ενός- είναι επισκέπτες-εργαζόμενοι στη Γερμανία. Η ακολουθία του ενός μετά τον άλλο, έχει όλο και αυξανόμενη ένταση.
Δικαίωμα Διέλευσης (Oliver Ressler, Zanny Begg Αυστρία / Αυστραλία, 2013, 19 λεπτά)
Γυρισμένο στο σκοτεινό ορίζοντα της Βαρκελώνης, το φιλμ διακηρύσσει ότι η ελεύθερη διέλευση οφείλει να εκλαμβάνεται ως ένα καθολικά χορηγούμενο δικαίωμα. Το φιλμ αναμιγνύει το animation και τις εύγλωττες συνεντεύξεις των Νegri, Ariella Azoulay, Sandro Mezzadro, με συνεντεύξεις ανθρώπων χωρίς επίσημα έγγραφα.
CVs
H Sherry Millner είναι καθηγήτρια στο College of Staten Island, CUNY και έχει διατελέσει πρόεδρος του Media Culture Department. Τα έργα της Millner εστιάζονται στη ριζοσπαστική αμφισβήτηση του συστήματος. Φιλμ της έχουν παρουσιαστεί σε πολλά φεστιβάλ κινηματογράφου στις ΗΠΑ, την Ευρώπη, την Αυστραλία και την Ασία, ενώ έχει συμμετάσχει σε σημαντικές εκθέσεις (όπως π.χ. δύο φορές στη Whitney Biennial). Τα έργα είναι διαθέσιμα στο Video Databank. Τα φωτομοντάζ και τα φωτογραφικά της κείμενα έχουν δημοσιευτεί σε πολλά έντυπα, συμπεριλαμβανομένων των Heresies, The Independent, Social Text, Public Culture. Από το 2006, έχει την πρωτοβουλία μιας σειράς επιμελητικών projects για φιλμ και βίντεο, όπως τα State of Emergency (που πρωτοπαρουσιάστηκε ως δημόσια προβολή), Border-Crossers andTrouble-Makers για το Oberhausen Film Festival το 2008, Reclaim the Future στο Subversive Film Festival του Ζάγκρεμπ το 2009, καθώς και το πρόγραμμα του συνεδρίου Visible Evidence το 2011. Είναι συμπαραγωγός του Disruptive Film & Video: Everyday Resistance to Power, ένα DVD με νέα ιστορική προσέγγιση σε ριζοσπαστικές πειραματικές ταινίες μικρού μήκους από τη Facets MultiMedia.
Η σειρά της, Notes from Europe, (διαθέσιμη στο website Social Text), έχει εκδοθεί με τον τίτλο Capital’s Greek Cage (Autonomedia, 2013). Το βίντεό της Rock the Cradle (2013) έχει παρουσιαστεί σε Βαρκελώνη (Ισπανία), Θεσσαλονίκη (Ελλάδα), Πόρι (Φινλανδία), Βελιγράδι (Σερβία), Σικάγο (ΗΠΑ), Γλασκόβη και Εδιμβούργο (Σκωτία) στο πλαίσιο της έκθεσης It’s the Political Economy, Stupid. Μέρος της -σε εξέλιξη- δουλειάς της No Ventilator Included έχουν δημοσιευτεί στο Printed Project (Δουβλίνο, Ιρλανδία). Έργα της συμπεριλαμβάνονται σε εκδόσεις όπως: The M Word, Feminist Art and the Maternal, Space,Site, and Intervention: Issues in Installation and Site-Specific Art, στο Digital Desires, και στο Re-Framings: New Feminist Photography. Εκτός από διάφορες βραβεύσεις σε φεστιβάλ για τα αφιλμ και τα βίντεό της, έχει λάβει υποτροφίες και χρηματοδοτήσεις από τα NYFA, NYSCA, Jerome Foundation, Long Beach Museum, Ucross Foundation, Can Serrat, Babayan Culture House, Light Works, κ.ά.
Ο Ernest Larsen, εκτός από πολλές-ταινίες και βίντεο σε συνεργασία με τη Sherry Millner, γράφει μυθιστορήματα και κριτικές σε διάφορα μέσα ενημέρωσης. Κριτικές του έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά The Nation, Art in America, The Village Voice, Art Journal, The Independent, Exposure, Transition, The American Quarterly, Jump Cut, and Arena, καθώς και δοκίμια για διάφορες ανθολογίες. Η μελέτη του για την ταινία The Usual Suspects συμπεριλαμβάνεται στην σειρά του British Film Institute Modern Classics. Το μυθιστόρημά του Not a Through Street, ήταν υποψήφιο για βραβείο Edgar. Επίσης, εργάζεται ως σεναριογράφος και παραγωγός για πολλές σειρές του PBS, έχει λάβει υποτροφίες, residencies και βραβεία από τα Jerome Foundation, Paul Robeson Foundation, MacDowell Foundation, Blue Mountain Center, Gunk Foundation, and the Blumenthal Foundation. Συνεργατικά του έργα έχουν παρουσιαστεί και βραβευτεί σε σημαντικά φεστιβάλ σε ολόκληρο τον κόσμο (Λονδίνο, Σίδνεϊ, Βερολίνο, Βαρκελώνη, Άμστερνταμ, Ντάλας, Λος Άντζελες, κ.λπ.), συμπεριλαμβανομένων δύο Whitney Biennial. Mαζί με τη Sherry Millner έχει συνεπιμεληθεί σειράς ταινιών/βίντεο για τα Oberhausen Film Festival και Subversive Film Festival στο Zagreb. Ήταν συμπαραγωγός της σειράς ταινιών State of Emergency το 2013 και έχει συνεπιμεληθεί τη σειρά ταινιών Global Revolt. για το Flaherty Foundation (Anthology Film Archives, Ν.Υ.).
